/ME / DO SAMPLES

/do มือของหมอถือขวดแก้วที่ภายในบรรจุปลิงดำตัวอ้วนที่กำลังเคลื่อนไหวช้า ๆ ในน้ำเย็น อีกข้างถือมีดปลายโค้งขนาดเล็กที่ผ่านการใช้งานมานานจนด้ามไม้สึก

/me วางอุปกรณ์ในมือลงบนโต๊ะก่อนจะปลดสายผูกแขนเสื้อของชายตรงหน้าแล้วกดนิ้วสำรวจเส้นเลือดใต้ผิว

/do บรรยากาศในห้องเงียบสงบ มีเพียงเสียงไม้ในเตาผิงแตกร้าวเบา ๆ และกลิ่นน้ำมันสนผสมกลิ่นเหงื่อและผ้าปูที่ใช้ซ้ำ

/me หันไปเปิดฝาขวดปลิงที่อยู่บนโต๊ะ แล้วคีบตัวหนึ่งขึ้นมาด้วยนิ้วเปียก หย่อนลงตรงเหนือเส้นเลือดที่โป่งนูน

/do ปลิงขยับเลื้อยช้า ๆ ก่อนจะดูดเกาะแน่น บริเวณนั้นเริ่มแดงขึ้นขณะเลือดไหลเข้าปากมันอย่างมั่นคง

/me เอื้อมมือไปหยิบผ้าผืนเล็กขึ้นมา ก่อนจะซับเหงื่อจากหน้าผากของชายตรงหน้า พลางพึมพำบทสวดที่ภรรยาเขาเคยบอกว่า “ใช้เสริมลมปราณ” 

/me หยิบมีดเล็กขึ้นมาจากโต๊ะอย่างใจเย็นแล้วกรีดเบา ๆ ที่จุดชีพจรใกล้ข้อพับ

/do เวลาผ่านไปไม่กี่นาที เสียงลมหายใจของคนไข้หนักขึ้นเมื่อเลือดสีคล้ำหยดลงถาดเหล็กเก่าอย่างช้า ๆ

“พอเลือดเสียออกไปแล้ว อาการเวียนหัวจะทุเลา... อย่ากินเนื้อแดงสามวัน หลีกน้ำเย็นเสียด้วย”

/me ถอดเสื้อคลุมแขนยาวแล้วพับแขนเสื้อขึ้นเหนือข้อศอก,  หยิบหม้อเหล็กใบเล็กจากเตาไม้แล้วเติมน้ำสะอาดลงไปอย่างระมัดระวัง ก่อนจะวางมันกลับที่เดิมแล้วทำการจุดไฟ

/do เปลวไฟสีนวลสะท้อนจากหม้อที่กำลังร้อนขึ้นเรื่อย ๆ เสียงเดือดค่อย ๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบและเสียงครางเบา ๆ ของผู้บาดเจ็บ

/me ยกถาดผ้าสะอาดมาวางข้างตัว ก่อนจะหยิบมีดผ่าตัด เข็ม และคีมออกมาวางเรียง, เอื้อมมือไปหยิบขวดแอลกอฮอล์จากชั้นวางด้านหลังก่อนจะเปิดขวดแล้วเทลงบนมือตัวเอง พร้อมลูบผ่านมีดและเข็มทีละชิ้นอย่างตั้งใจ, ฉีกผ้าขาวเป็นแถบยาว แล้วยื่นให้คนเจ็บ 

“กัดนี่ไว้แน่น ๆ... นายจะไม่อยากพูดระหว่างที่ฉันลงมือ”

/me ย่อตัวลงข้างบาดแผลที่ลำตัว ใช้น้ำร้อนจากหม้อล้างรอบแผลอย่ารวดเร็ว จากนั้นเริ่มค่อย ๆ ใช้คีมแตะเข้าไปในเนื้อเยื่ออย่างเบามือ

/me ใช้แรงดึงกระสุนออกอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงหยดแอลกอฮอล์ลงแผลทันที เสียงร้องของคนเจ็บดังขึ้นแต่ถูกอัดไว้ด้วยผ้าที่กัดแน่น

/do กลิ่นเลือดผสมแอลกอฮอล์คลุ้งอยู่ในอากาศ ขณะที่ไอน้ำจากหม้อยังลอยตัดผ่านแสงเทียนในห้องที่มีเพียงเงา

“เลือดยังไหล แต่หยุดได้… เย็บสามเข็มพอ” 

/me นั่งลงข้างเตียงฟางที่คนเจ็บนอนอยู่ วางตะกร้าผ้าหนา ๆ ที่บรรจุสมุนไพรแห้งและรากสดไว้ใกล้มือ ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วเดินไปหยิบครกไม้

/do แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านช่องไม้ผนังบ้านลงมาตกตรงตระกร้าพอดี เผยให้เห็นรากขิงสีเหลืองซีดกับใบเซจแห้ง

/me หยิบรากขิงก่อนจะโยนมันลงไปที่ครก แล้วเทน้ำสมุนไพรตามลงไปเล็กน้อย บดต่อจนได้เนื้อข้นคล้ายครีม

/do กลิ่นสมุนไพรแรงขึ้นทันทีที่น้ำมันระเหยลอยขึ้นแตะจมูก กลิ่นขิงผสมกลิ่นดินแห้งให้ความรู้สึกทั้งอบอุ่นและขลังในเวลาเดียวกัน

/me ใช้ปลายนิ้วป้ายยานั้น แล้วแตะลงบนแผลอย่างนุ่มนวล ก่อนจะใช้ผ้าลินินสะอาดพันแผลอย่างมั่นคงแต่ไม่แน่นเกินไป มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยคราบสมุนไพรสีเขียวหม่น

/do ขณะเธอลุกขึ้น เสียงลูกปัดกระทบกันจากสร้อยรอบข้อมือดังเบา ๆ เหมือนบทเพลงจากหมอยาเผ่าโบราณที่เลือนหายไปพร้อมศตวรรษ

“คืนนี้อย่าแตะน้ำเย็น อย่าให้แผลโดนลมแรง... พรุ่งนี้ข้าจะเอาชาสมุนไพรมาให้ดื่มอีกที”

/me เปิดฝาหีบไม้เก่าที่มีรอยตอกตรา “บริษัทหมอเจฟเฟอร์สันแห่งแซ็ง-เดอนี” อย่างภาคภูมิใจ ก่อนจะหยิบขวดแก้วทรงสูงสีเขียวเรืองออกมา

/do ขวดนั้นภายในเต็มไปด้วยของเหลวสีเขียวอมฟ้า ฟองลอยขึ้นผิวหน้าช้า ๆ ราวกับมีชีวิต บนฉลากมีลายมือเขียนว่า “ยาเขียวมหัศจรรย์ รักษาได้ทุกอาการ”

/me หันหน้าไปทางชาวเมืองที่ยืนล้อมรอบ ยกขวดขึ้นเหนือหัวก่อนเปล่งเสียง

“ยาเขียวขวดนี้รักษาได้ตั้งแต่ปวดหัวถึงอกหัก! และยังล้างพิษ สลายฝ้า ขับปีศาจในกระเพาะ!”

/do บางคนหัวเราะ บางคนส่ายหน้า แต่หลายคนก็ขยับเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อยด้วยความอยากรู้ ด้านหลังมีม้าอยู่ตัวหนึ่งเริ่มหันหน้าออก

/me เดินไปหาคนเจ็บที่ขาแพลงซึ่งนั่งอยู่แถวนั้น แล้วเทน้ำยาเล็กน้อยลงตรงข้อเท้า พร้อมท่องประโยคแปลก ๆ ที่ดูเหมือนบทสวดหรือคาถาบางอย่าง

“ท่านทั้งหลายเห็นหรือไม่… ไม่มีเข็ม ไม่มีมีด ไม่มีแอลกอฮอล์มีแค่น้ำยาแห่งอนาคต!”