Embedded Files
ยุคที่หมอยังต้องเลือกระหว่าง “สวดมนต์” กับ “ล้างมือ”
ยุคที่หมอยังต้องเลือกระหว่าง “สวดมนต์” กับ “ล้างมือ”
ในช่วง 1880s วงการแพทย์ยังอยู่กึ่งกลางระหว่างสองโลก โลกหนึ่งคือ ศาสตร์เก่าที่เชื่อว่าโรคเกิดจาก “อากาศเสีย” “กลิ่นเน่า” หรือ “น้ำดีเสียในร่างกาย” อีกโลกคือวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ ที่พูดถึงสิ่งมีชีวิตขนาดจิ๋วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า หรือที่เราเรียกกันว่า “เชื้อโรค” เมืองใหญ่อย่างบอสตัน นิวยอร์ก และบัลติมอร์ เริ่มเปิดรับแนวคิดใหม่จาก หลุยส์ ปาสเตอร์ และ โจเซฟ ลิสเตอร์ ที่เน้นความสะอาด การฆ่าเชื้อ และการล้างมือก่อนรักษาคนไข้ แพทย์ที่จบจากโรงเรียนแพทย์ในเมืองเหล่านี้ เริ่มหันมาใช้มีดผ่าตัดที่ผ่านการฆ่าเชื้อ และล้างมือด้วยน้ำร้อน ไม่ใช่เพราะกลัวสิ่งที่เหนือธรรมชาติ แต่เพราะพวกเขาเชื่อในจุลชีพที่ไม่มีใครมองเห็น
...แต่อีกฝั่งหนึ่ง ตามชายแดนไกลโพ้นที่หนังสือทางการแพทย์ยังมาไม่ถึง และคำว่า “กล้องจุลทรรศน์” อาจยังฟังดูเหมือนเวทมนตร์ หมอหลายคนยังใช้มีดเล่มเดิมที่วางอยู่ข้างจานข้าวเมื่อเช้า บางคนรักษาคนไข้เสร็จก็หยิบขวดเหล้าที่พึ่งใช้ล้างแผลมาดื่ม บางคนพึมพำบทสวดเพื่อไล่สิ่งชั่วร้าย แม้จะมีหมอบางรายเริ่มต้มน้ำล้างมือ หรือทำความสะอาดอุปกรณ์บ้าง แต่ก็ยังถือเป็นของใหม่ และ “ไม่ใช่ทุกคนจะเชื่อ” ในโลกของ Townsfolk RP หมอบางคนอาจถือมีดผ่าตัดในมือหนึ่ง และถือคัมภีร์รักษาโรคจากรุ่นปู่ในอีกมือ การเป็นหมอในยุคนี้ จึงไม่ใช่แค่การเลือกว่าจะรักษา “อย่างไร” แต่คือการตัดสินใจว่า จะเชื่ออะไร
ในช่วง 1880s วงการแพทย์ยังอยู่กึ่งกลางระหว่างสองโลก โลกหนึ่งคือ ศาสตร์เก่าที่เชื่อว่าโรคเกิดจาก “อากาศเสีย” “กลิ่นเน่า” หรือ “น้ำดีเสียในร่างกาย” อีกโลกคือวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ ที่พูดถึงสิ่งมีชีวิตขนาดจิ๋วที่มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า หรือที่เราเรียกกันว่า “เชื้อโรค” เมืองใหญ่อย่างบอสตัน นิวยอร์ก และบัลติมอร์ เริ่มเปิดรับแนวคิดใหม่จาก หลุยส์ ปาสเตอร์ และ โจเซฟ ลิสเตอร์ ที่เน้นความสะอาด การฆ่าเชื้อ และการล้างมือก่อนรักษาคนไข้ แพทย์ที่จบจากโรงเรียนแพทย์ในเมืองเหล่านี้ เริ่มหันมาใช้มีดผ่าตัดที่ผ่านการฆ่าเชื้อ และล้างมือด้วยน้ำร้อน ไม่ใช่เพราะกลัวสิ่งที่เหนือธรรมชาติ แต่เพราะพวกเขาเชื่อในจุลชีพที่ไม่มีใครมองเห็น
...แต่อีกฝั่งหนึ่ง ตามชายแดนไกลโพ้นที่หนังสือทางการแพทย์ยังมาไม่ถึง และคำว่า “กล้องจุลทรรศน์” อาจยังฟังดูเหมือนเวทมนตร์ หมอหลายคนยังใช้มีดเล่มเดิมที่วางอยู่ข้างจานข้าวเมื่อเช้า บางคนรักษาคนไข้เสร็จก็หยิบขวดเหล้าที่พึ่งใช้ล้างแผลมาดื่ม บางคนพึมพำบทสวดเพื่อไล่สิ่งชั่วร้าย แม้จะมีหมอบางรายเริ่มต้มน้ำล้างมือ หรือทำความสะอาดอุปกรณ์บ้าง แต่ก็ยังถือเป็นของใหม่ และ “ไม่ใช่ทุกคนจะเชื่อ” ในโลกของ Townsfolk RP หมอบางคนอาจถือมีดผ่าตัดในมือหนึ่ง และถือคัมภีร์รักษาโรคจากรุ่นปู่ในอีกมือ การเป็นหมอในยุคนี้ จึงไม่ใช่แค่การเลือกว่าจะรักษา “อย่างไร” แต่คือการตัดสินใจว่า จะเชื่ออะไร
ในวันที่หมอแต่งตัวเหมือน "เจ้าภาพงานศพ"
ในวันที่หมอแต่งตัวเหมือน "เจ้าภาพงานศพ"
ในช่วง 1880s การแต่งกายของแพทย์ยังสะท้อนความเป็น “ผู้รักษา” ในโลกที่วิทยาศาสตร์เพิ่งเริ่มเปล่งแสง และความเชื่อดั้งเดิมยังไม่จางหาย หากคุณนึกภาพหมอในยุคนั้นสวมเสื้อกาวน์ขาวสะอาดแบบปัจจุบัน อาจต้องขอให้ชะลอจินตนาการลงเล็กน้อย เพราะเสื้อกาวน์สีขาวยังไม่ใช่เครื่องแบบมาตรฐานในเวลานั้น
ก่อนเข้าสู่ปลายศตวรรษที่ 19 หมอส่วนใหญ่มักสวมเสื้อผ้าทางการสีดำหรือสีเข้ม ซึ่งสื่อถึงความน่าเชื่อถือ ความขรึม และความจริงจังของอาชีพที่ต้องทำงานใกล้ชิดกับ “ความตาย” มากกว่าชีวิต เสื้อผ้าสีเข้มยังมีข้อดีในทางปฏิบัติ เพราะสามารถปกปิดคราบเลือดหรือสิ่งปนเปื้อนได้ดีกว่าเสื้อขาว อย่างไรก็ตาม แนวคิดใหม่เกี่ยวกับเชื้อโรคที่เผยแพร่โดย หลุยส์ ปาสเตอร์ และ โจเซฟ ลิสเตอร์ เริ่มเปลี่ยนมุมมองของวงการแพทย์เกี่ยวกับ “ความสะอาด” แพทย์ในเมืองใหญ่ โดยเฉพาะศัลยแพทย์ในบอสตัน นิวยอร์ก หรือบัลติมอร์ เริ่มทดลองสวมเสื้อกาวน์ขาวเพื่อสื่อถึงความบริสุทธิ์ ความน่าเชื่อถือ และความเป็น “วิทยาศาสตร์” มากขึ้น แม้จะยังไม่เป็นเครื่องแบบที่แพร่หลาย แต่ก็ถือเป็นสัญญาณแรกของการเปลี่ยนแปลง
ตรงกันข้าม แพทย์ในพื้นที่ชายแดนและเมืองชนบทห่างไกลยังคงแต่งกายตามความสะดวกสบายและตามทรัพยากรที่มี หมอในเมืองเหล่านี้มักสวมเสื้อแขนยาวธรรมดา เสื้อกั๊ก หรือแม้แต่ชุดเดินทางทั่วไปที่ใช้ทำงานกลางแจ้ง การมีเสื้อผ้าสำรองให้เปลี่ยนทุกเคสอาจเป็นไปไม่ได้ในสถานการณ์จริง หมอที่ดีในดินแดนห่างไกลจึงไม่ได้ตัดสินกันที่ “ชุด” หากแต่ตัดสินกันที่ “มือ” และ “หัวใจ” เสื้อกาวน์ขาวจะกลายเป็นเครื่องแบบแพทย์มาตรฐานหลังจากปี 1915 เมื่อระบบการศึกษาทางการแพทย์ของสหรัฐฯ มีการปฏิรูปครั้งใหญ่ และรัฐบาลเริ่มเข้ามาควบคุมการใช้ยาอย่างจริงจัง เพราะฉะนั้น... หากคุณเห็นหมอใน RP ในช่วง 1880s สวมเสื้อคลุมเดินตรอกพร้อมมีดผ่าตัด คุณอาจถามตัวเองก่อนว่า เขาเป็นหมอจริง หรือแค่คนขายน้ำมันงู?
ในช่วง 1880s การแต่งกายของแพทย์ยังสะท้อนความเป็น “ผู้รักษา” ในโลกที่วิทยาศาสตร์เพิ่งเริ่มเปล่งแสง และความเชื่อดั้งเดิมยังไม่จางหาย หากคุณนึกภาพหมอในยุคนั้นสวมเสื้อกาวน์ขาวสะอาดแบบปัจจุบัน อาจต้องขอให้ชะลอจินตนาการลงเล็กน้อย เพราะเสื้อกาวน์สีขาวยังไม่ใช่เครื่องแบบมาตรฐานในเวลานั้น
ก่อนเข้าสู่ปลายศตวรรษที่ 19 หมอส่วนใหญ่มักสวมเสื้อผ้าทางการสีดำหรือสีเข้ม ซึ่งสื่อถึงความน่าเชื่อถือ ความขรึม และความจริงจังของอาชีพที่ต้องทำงานใกล้ชิดกับ “ความตาย” มากกว่าชีวิต เสื้อผ้าสีเข้มยังมีข้อดีในทางปฏิบัติ เพราะสามารถปกปิดคราบเลือดหรือสิ่งปนเปื้อนได้ดีกว่าเสื้อขาว อย่างไรก็ตาม แนวคิดใหม่เกี่ยวกับเชื้อโรคที่เผยแพร่โดย หลุยส์ ปาสเตอร์ และ โจเซฟ ลิสเตอร์ เริ่มเปลี่ยนมุมมองของวงการแพทย์เกี่ยวกับ “ความสะอาด” แพทย์ในเมืองใหญ่ โดยเฉพาะศัลยแพทย์ในบอสตัน นิวยอร์ก หรือบัลติมอร์ เริ่มทดลองสวมเสื้อกาวน์ขาวเพื่อสื่อถึงความบริสุทธิ์ ความน่าเชื่อถือ และความเป็น “วิทยาศาสตร์” มากขึ้น แม้จะยังไม่เป็นเครื่องแบบที่แพร่หลาย แต่ก็ถือเป็นสัญญาณแรกของการเปลี่ยนแปลง
ตรงกันข้าม แพทย์ในพื้นที่ชายแดนและเมืองชนบทห่างไกลยังคงแต่งกายตามความสะดวกสบายและตามทรัพยากรที่มี หมอในเมืองเหล่านี้มักสวมเสื้อแขนยาวธรรมดา เสื้อกั๊ก หรือแม้แต่ชุดเดินทางทั่วไปที่ใช้ทำงานกลางแจ้ง การมีเสื้อผ้าสำรองให้เปลี่ยนทุกเคสอาจเป็นไปไม่ได้ในสถานการณ์จริง หมอที่ดีในดินแดนห่างไกลจึงไม่ได้ตัดสินกันที่ “ชุด” หากแต่ตัดสินกันที่ “มือ” และ “หัวใจ” เสื้อกาวน์ขาวจะกลายเป็นเครื่องแบบแพทย์มาตรฐานหลังจากปี 1915 เมื่อระบบการศึกษาทางการแพทย์ของสหรัฐฯ มีการปฏิรูปครั้งใหญ่ และรัฐบาลเริ่มเข้ามาควบคุมการใช้ยาอย่างจริงจัง เพราะฉะนั้น... หากคุณเห็นหมอใน RP ในช่วง 1880s สวมเสื้อคลุมเดินตรอกพร้อมมีดผ่าตัด คุณอาจถามตัวเองก่อนว่า เขาเป็นหมอจริง หรือแค่คนขายน้ำมันงู?
ก่อนจะมีโรงพยาบาล... มีกระเป๋าหนังกับมือสั่น ๆ
ก่อนจะมีโรงพยาบาล... มีกระเป๋าหนังกับมือสั่น ๆ
ในช่วง 1880s แพทย์มักพกพา "กระเป๋าหนังแพทย์" คู่ใจ ที่อัดแน่นด้วยอุปกรณ์พื้นฐานแบบพกพา ไม่ว่าจะเป็นมีดผ่าตัดเล็ก, เลื่อยตัดกระดูก, คีมหนีบ, กรรไกร, เข็มและไหมเย็บแผล รวมถึงผ้าพันแผลที่ใช้ห้ามเลือดและปิดแผล ภายในกระเป๋ายังมีตัวยาและสารฆ่าเชื้อ เช่น แอลกอฮอล์, วิสกี้, หรือกรดคาร์โบลิกสำหรับล้างแผล, ยาสลบชนิดสูดดมอย่างคลอโรฟอร์มหรืออีเธอร์, ฝิ่นดอง (Laudanum) ที่นิยมใช้บรรเทาอาการปวดหรือระงับไอ และสมุนไพรพื้นบ้านอย่าง โคมฟรีย์ (Comfrey) และ เปลือกต้นวิลโลว์ (Willow bark) สำหรับบรรเทาอาการอักเสบ หมอบางคนอาจพกอุปกรณ์วินิจฉัยติดตัวด้วย เช่น หูฟังแพทย์แบบไม้, ปรอทวัดไข้, ค้อนตรวจปฏิกิริยากล้ามเนื้อ และไม้กดลิ้น แต่เมื่ออุปกรณ์หมด ถูกปล้น หรือสูญหาย พวกเขาก็ต้องพลิกแพลงตามสถานการณ์ บางครั้งใช้ เชือกไวโอลิน, ขนม้า, ฝ้าย, หรือ เส้นไหม เย็บแผลแบบชั่วคราว เพื่อรักษาชีวิตคนไข้ในพื้นที่ที่ทรัพยากรแทบไม่มีเหลือ
ในช่วง 1880s แพทย์มักพกพา "กระเป๋าหนังแพทย์" คู่ใจ ที่อัดแน่นด้วยอุปกรณ์พื้นฐานแบบพกพา ไม่ว่าจะเป็นมีดผ่าตัดเล็ก, เลื่อยตัดกระดูก, คีมหนีบ, กรรไกร, เข็มและไหมเย็บแผล รวมถึงผ้าพันแผลที่ใช้ห้ามเลือดและปิดแผล ภายในกระเป๋ายังมีตัวยาและสารฆ่าเชื้อ เช่น แอลกอฮอล์, วิสกี้, หรือกรดคาร์โบลิกสำหรับล้างแผล, ยาสลบชนิดสูดดมอย่างคลอโรฟอร์มหรืออีเธอร์, ฝิ่นดอง (Laudanum) ที่นิยมใช้บรรเทาอาการปวดหรือระงับไอ และสมุนไพรพื้นบ้านอย่าง โคมฟรีย์ (Comfrey) และ เปลือกต้นวิลโลว์ (Willow bark) สำหรับบรรเทาอาการอักเสบ หมอบางคนอาจพกอุปกรณ์วินิจฉัยติดตัวด้วย เช่น หูฟังแพทย์แบบไม้, ปรอทวัดไข้, ค้อนตรวจปฏิกิริยากล้ามเนื้อ และไม้กดลิ้น แต่เมื่ออุปกรณ์หมด ถูกปล้น หรือสูญหาย พวกเขาก็ต้องพลิกแพลงตามสถานการณ์ บางครั้งใช้ เชือกไวโอลิน, ขนม้า, ฝ้าย, หรือ เส้นไหม เย็บแผลแบบชั่วคราว เพื่อรักษาชีวิตคนไข้ในพื้นที่ที่ทรัพยากรแทบไม่มีเหลือ
วิถีหมอแดนเถื่อน: เลือกเส้นทางของคุณใน Townsfolk
วิถีหมอแดนเถื่อน: เลือกเส้นทางของคุณใน Townsfolk
ในโลกที่กฎหมายยังไม่แน่นอน และวิทยาศาสตร์เพิ่งเริ่มตั้งไข่ การเป็นหมอไม่ได้มีแค่แบบเดียว คุณจะเลือกเป็นหมอที่รักษาด้วยแอลกอฮอล์? พึ่งพาสมุนไพรพื้นบ้าน? หรือเป็นพ่อค้ายาหลอกลวงที่ทั้งเมืองศรัทธาโดยไม่รู้ตัว? มาดูแนวทางการสวมบทบาทที่คุณอาจจะชื่นชอบในโลกยุค 1880s ที่หมอคือความหวังสุดท้าย… หรือบางครั้งก็เป็นเพียงแค่ความหวังลวงโลก...
ในโลกที่กฎหมายยังไม่แน่นอน และวิทยาศาสตร์เพิ่งเริ่มตั้งไข่ การเป็นหมอไม่ได้มีแค่แบบเดียว คุณจะเลือกเป็นหมอที่รักษาด้วยแอลกอฮอล์? พึ่งพาสมุนไพรพื้นบ้าน? หรือเป็นพ่อค้ายาหลอกลวงที่ทั้งเมืองศรัทธาโดยไม่รู้ตัว? มาดูแนวทางการสวมบทบาทที่คุณอาจจะชื่นชอบในโลกยุค 1880s ที่หมอคือความหวังสุดท้าย… หรือบางครั้งก็เป็นเพียงแค่ความหวังลวงโลก...
Traditionalist หมอยุคเก่า
Traditionalist หมอยุคเก่า
ยึดถือวิธีรักษาแบบโบราณ เช่น การปล่อยเลือดโดยใช้ปลิง หรือทำให้อาเจียนเพื่อ “ขับพิษ” ออกจากร่างกาย มักปฏิเสธแนวคิดเกี่ยวกับเชื้อโรคและยึดมั่นในความเชื่อดั้งเดิมว่าความเจ็บป่วยเกิดจากการเสียสมดุลของธาตุหรืออารมณ์ หมอประเภทนี้มักเป็นผู้สูงวัยในชุมชน และเรียนรู้วิชาโดยการติดตามหมอคนอื่นหรือฝึกฝนจากประสบการณ์ตรงมากกว่าการเรียนในสถาบันทางการ
ยึดถือวิธีรักษาแบบโบราณ เช่น การปล่อยเลือดโดยใช้ปลิง หรือทำให้อาเจียนเพื่อ “ขับพิษ” ออกจากร่างกาย มักปฏิเสธแนวคิดเกี่ยวกับเชื้อโรคและยึดมั่นในความเชื่อดั้งเดิมว่าความเจ็บป่วยเกิดจากการเสียสมดุลของธาตุหรืออารมณ์ หมอประเภทนี้มักเป็นผู้สูงวัยในชุมชน และเรียนรู้วิชาโดยการติดตามหมอคนอื่นหรือฝึกฝนจากประสบการณ์ตรงมากกว่าการเรียนในสถาบันทางการ
Modern Doctors หมอยุคใหม่
Modern Doctors หมอยุคใหม่
ยึดถือทฤษฎีเชื้อโรค (Germ Theory) และให้ความสำคัญกับการฆ่าเชื้อ เช่น การใช้น้ำเดือด แอลกอฮอล์ หรือวิธีทางการแพทย์สมัยใหม่อื่น ๆ พยายามรักษาผู้ป่วยโดยอิงหลักวิทยาศาสตร์และแนวคิดจากยุโรป หมอยุคใหม่มักได้รับการศึกษาจากเมืองใหญ่หรือสถาบันทางการในฝั่งตะวันออก และอาจต้องเผชิญแรงต้านจากชุมชนที่ยังยึดติดกับวิธีรักษาแบบดั้งเดิม
ยึดถือทฤษฎีเชื้อโรค (Germ Theory) และให้ความสำคัญกับการฆ่าเชื้อ เช่น การใช้น้ำเดือด แอลกอฮอล์ หรือวิธีทางการแพทย์สมัยใหม่อื่น ๆ พยายามรักษาผู้ป่วยโดยอิงหลักวิทยาศาสตร์และแนวคิดจากยุโรป หมอยุคใหม่มักได้รับการศึกษาจากเมืองใหญ่หรือสถาบันทางการในฝั่งตะวันออก และอาจต้องเผชิญแรงต้านจากชุมชนที่ยังยึดติดกับวิธีรักษาแบบดั้งเดิม
Herbalist หมอสมุนไพร
Herbalist หมอสมุนไพร
รักษาผู้ป่วยด้วยสมุนไพรท้องถิ่นและตำรับยาที่สืบทอดจากบรรพบุรุษ เชื่อมั่นในพลังของธรรมชาติ ความสมดุลของร่างกาย และจิตใจ มักใช้วิธีการต้ม ยา พอก ทา หรือปรุงยาดื่มจากพืชรอบตัว มักเป็นที่พึ่งของชาวบ้านในชนบท ชุมชนพื้นเมือง หรือผู้ที่ไม่ไว้วางใจหมอสมัยใหม่ ความรู้ของพวกเขามักมาจากประสบการณ์ตรง หรือจากการเรียนรู้กับผู้เฒ่าในชุมชน ไม่ได้มาจากตำราในห้องเรียน
รักษาผู้ป่วยด้วยสมุนไพรท้องถิ่นและตำรับยาที่สืบทอดจากบรรพบุรุษ เชื่อมั่นในพลังของธรรมชาติ ความสมดุลของร่างกาย และจิตใจ มักใช้วิธีการต้ม ยา พอก ทา หรือปรุงยาดื่มจากพืชรอบตัว มักเป็นที่พึ่งของชาวบ้านในชนบท ชุมชนพื้นเมือง หรือผู้ที่ไม่ไว้วางใจหมอสมัยใหม่ ความรู้ของพวกเขามักมาจากประสบการณ์ตรง หรือจากการเรียนรู้กับผู้เฒ่าในชุมชน ไม่ได้มาจากตำราในห้องเรียน
Quack Doctor หมอปลอม
Quack Doctor หมอปลอม
อ้างตัวเป็นหมอทั้งที่ไม่มีความรู้ ใช้คำพูดหว่านล้อม อวดสรรพคุณของ “ยาครอบจักรวาล” ที่ไม่มีหลักฐานรองรับ ขายสมุนไพร น้ำยา หรือยาปรุงเองที่อาจไม่มีผลจริง หรือเป็นอันตราย มักเร่ไปตามเมืองต่าง ๆ หรือเปิดแผงขายยาข้างถนน อาศัยบุคลิกที่มีเสน่ห์ การแต่งกายแปลกตา และการแสดงที่ดึงดูดให้คนเชื่อถือ บางคนเชื่อว่าตน “รักษาได้จริง” ขณะที่บางคนแค่แสวงหากำไรในโลกที่คนป่วยมีความหวังเป็นสิ่งมีค่า
อ้างตัวเป็นหมอทั้งที่ไม่มีความรู้ ใช้คำพูดหว่านล้อม อวดสรรพคุณของ “ยาครอบจักรวาล” ที่ไม่มีหลักฐานรองรับ ขายสมุนไพร น้ำยา หรือยาปรุงเองที่อาจไม่มีผลจริง หรือเป็นอันตราย มักเร่ไปตามเมืองต่าง ๆ หรือเปิดแผงขายยาข้างถนน อาศัยบุคลิกที่มีเสน่ห์ การแต่งกายแปลกตา และการแสดงที่ดึงดูดให้คนเชื่อถือ บางคนเชื่อว่าตน “รักษาได้จริง” ขณะที่บางคนแค่แสวงหากำไรในโลกที่คนป่วยมีความหวังเป็นสิ่งมีค่า
ความเป็นมาและ… วิธีเริ่มบทบาทผู้รักษา
ความเป็นมาและ… วิธีเริ่มบทบาทผู้รักษา
ในยุคล่าอาณานิคมจนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 19 การแพทย์ในสหรัฐฯ ยังคงไร้กฎเกณฑ์ ใครก็สามารถตั้งตนเป็น “หมอ” ได้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่เรียนรู้ด้วยตัวเอง ผ่านการฝึกฝนจากครอบครัว หรืออาศัยภูมิปัญญาชาวบ้าน แม้บางรัฐจะพยายามออกกฎหมายบังคับให้แพทย์ต้องมีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ แต่กฎหมายเหล่านี้แทบไม่สามารถบังคับใช้ได้จริง แถมยังถูกต่อต้านจากกลุ่มที่ยึดถือแนวคิด “Medical Freedom” หรือเสรีภาพทางการแพทย์ ซึ่งเชื่อว่าหมอทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ทั่วไป หมอสมุนไพร หรือแม้แต่หมอตำแย ก็ควรมีสิทธิ์รักษาผู้คนได้อย่างเท่าเทียมกัน หลายรัฐจึงตัดสินใจยกเลิกฎหมายควบคุมต่าง ๆ แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป การแพทย์เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง มีการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์มากขึ้น ทำให้มีผู้ที่ได้รับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่เพิ่มขึ้น ช่วงทศวรรษ 1850 – 1860 หลายรัฐจึงเริ่มหันกลับมาให้ความสำคัญกับระบบใบประกอบวิชาชีพอีกครั้ง เพื่อสร้างมาตรฐานและปกป้องประชาชนจากการรักษาที่ไร้คุณภาพ
ในยุคล่าอาณานิคมจนถึงช่วงต้นศตวรรษที่ 19 การแพทย์ในสหรัฐฯ ยังคงไร้กฎเกณฑ์ ใครก็สามารถตั้งตนเป็น “หมอ” ได้ ไม่ว่าจะเป็นคนที่เรียนรู้ด้วยตัวเอง ผ่านการฝึกฝนจากครอบครัว หรืออาศัยภูมิปัญญาชาวบ้าน แม้บางรัฐจะพยายามออกกฎหมายบังคับให้แพทย์ต้องมีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ แต่กฎหมายเหล่านี้แทบไม่สามารถบังคับใช้ได้จริง แถมยังถูกต่อต้านจากกลุ่มที่ยึดถือแนวคิด “Medical Freedom” หรือเสรีภาพทางการแพทย์ ซึ่งเชื่อว่าหมอทุกแขนง ไม่ว่าจะเป็นแพทย์ทั่วไป หมอสมุนไพร หรือแม้แต่หมอตำแย ก็ควรมีสิทธิ์รักษาผู้คนได้อย่างเท่าเทียมกัน หลายรัฐจึงตัดสินใจยกเลิกฎหมายควบคุมต่าง ๆ แต่เมื่อกาลเวลาผ่านไป การแพทย์เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง มีการจัดตั้งโรงเรียนแพทย์มากขึ้น ทำให้มีผู้ที่ได้รับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่เพิ่มขึ้น ช่วงทศวรรษ 1850 – 1860 หลายรัฐจึงเริ่มหันกลับมาให้ความสำคัญกับระบบใบประกอบวิชาชีพอีกครั้ง เพื่อสร้างมาตรฐานและปกป้องประชาชนจากการรักษาที่ไร้คุณภาพ
การปฏิรูปอย่างจริงจังเกิดขึ้นในช่วง 1870 หลายรัฐจัดตั้งคณะกรรมการแพทย์ประจำรัฐ (State Medical Boards) เพื่อออกใบอนุญาตแก่แพทย์อย่างเป็นทางการ โดยมีรัฐอิลลินอยส์ (Illinois) เป็นรัฐแรก ๆ ที่ออกกฎหมายการแพทย์อย่างเข้มงวดในปี 1877 กำหนดให้ผู้ที่จะประกอบวิชาชีพต้องมีปริญญาจากสถาบันแพทย์ที่ได้รับการรับรอง หรือไม่ก็ต้องผ่านการสอบเสียก่อน รัฐอื่น ๆ จึงค่อย ๆ เดินตามแนวทางนี้ รวมถึงเฟรโดเนีย (Fredonia) ที่เข้าร่วมเป็นหนึ่งในพื้นที่บุกเบิกการควบคุมทางการแพทย์นี้ด้วย
การปฏิรูปอย่างจริงจังเกิดขึ้นในช่วง 1870 หลายรัฐจัดตั้งคณะกรรมการแพทย์ประจำรัฐ (State Medical Boards) เพื่อออกใบอนุญาตแก่แพทย์อย่างเป็นทางการ โดยมีรัฐอิลลินอยส์ (Illinois) เป็นรัฐแรก ๆ ที่ออกกฎหมายการแพทย์อย่างเข้มงวดในปี 1877 กำหนดให้ผู้ที่จะประกอบวิชาชีพต้องมีปริญญาจากสถาบันแพทย์ที่ได้รับการรับรอง หรือไม่ก็ต้องผ่านการสอบเสียก่อน รัฐอื่น ๆ จึงค่อย ๆ เดินตามแนวทางนี้ รวมถึงเฟรโดเนีย (Fredonia) ที่เข้าร่วมเป็นหนึ่งในพื้นที่บุกเบิกการควบคุมทางการแพทย์นี้ด้วย
ในปี ค.ศ. 1880 ผู้ว่าการรัฐเฟรโดเนียในขณะนั้น โจเซฟ ซี. เบอร์มิงตัน (Joseph C. Burmington) ได้เล็งเห็นถึงความสำคัญของการควบคุมทางการแพทย์เพื่อยกระดับมาตรฐานและความปลอดภัยของประชาชน จึงออกกฎหมายด้านการแพทย์และมีคำสั่งให้จัดตั้งคณะกรรมการแพทย์ประจำรัฐขึ้น โดยแต่งตั้งให้นายแพทย์อดัม เจ. จอห์นสัน (Adam J. Johnson, MD) ดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการฯ เขาได้วางเงื่อนไขสำหรับการยื่นขอใบประกอบวิชาชีพ พร้อมจัดระบบให้แพทย์ทุกแขนงสามารถเข้ามาติดต่อเพื่อขอรับการทดสอบและใบประกอบวิชาชีพได้ โดยมีสำนักงานหลักตั้งอยู่ที่โรงหมอเมืองวาเลนไทน์ (Valentine)
ในปี ค.ศ. 1880 ผู้ว่าการรัฐเฟรโดเนียในขณะนั้น โจเซฟ ซี. เบอร์มิงตัน (Joseph C. Burmington) ได้เล็งเห็นถึงความสำคัญของการควบคุมทางการแพทย์เพื่อยกระดับมาตรฐานและความปลอดภัยของประชาชน จึงออกกฎหมายด้านการแพทย์และมีคำสั่งให้จัดตั้งคณะกรรมการแพทย์ประจำรัฐขึ้น โดยแต่งตั้งให้นายแพทย์อดัม เจ. จอห์นสัน (Adam J. Johnson, MD) ดำรงตำแหน่งประธานคณะกรรมการฯ เขาได้วางเงื่อนไขสำหรับการยื่นขอใบประกอบวิชาชีพ พร้อมจัดระบบให้แพทย์ทุกแขนงสามารถเข้ามาติดต่อเพื่อขอรับการทดสอบและใบประกอบวิชาชีพได้ โดยมีสำนักงานหลักตั้งอยู่ที่โรงหมอเมืองวาเลนไทน์ (Valentine)
In a lawless land, a doctor has only instinct, blood on their hands—
sometimes a miracle, sometimes a gamble with death.
ในดินแดนที่ไร้กฎ หมอมีเพียงสัญชาตญาณ มือที่เปื้อนเลือด—
บางครั้งก็มีปาฏิหาริย์ บางครั้งก็มีเพียงการพนันกับความตาย
REFERENCE
REFERENCE
A Theory of Germs - Science, Medicine, and Animals - NCBI Bookshelf
Heroes, Heroines, and History: What Did a Frontier Doctor Carry in his Doctor’s Bag?
Starr, Paul. The Social Transformation of American Medicine. New York: Basic Books, 1982.
Rothstein, William G. American Physicians in the Nineteenth Century: From Sects to Science. Baltimore: Johns Hopkins University Press, 1972.
Numbers, Ronald L. The Fall and Rise of the American Medical Profession. Madison: University of Wisconsin Press, 1979.
Illinois State Board of Health Reports (1877–1880s).
Flexner, Abraham. Medical Education in the United States and Canada: A Report to the Carnegie Foundation for the Advancement of Teaching. Bulletin No. 4. New York, 1910.
American Medical Association (AMA). History of Medical Licensure.
Stevens, Rosemary. American Medicine and the Public Interest. Berkeley: University of California Press, 1971.
Federation of State Medical Boards (FSMB). A History of State Medical Boards in the United States.
Page updated
Google Sites
Report abuse